Aad zijn vrouw Ria belt mij; ‘Juul, mijn man is terminaal en we willen graag dat je komt’ . 

De afspraak wordt gemaakt en een paar dagen later rij ik naar het opgegeven adres. Een schattig klein huisje achter de dijk, met uitzicht op een prachtig stukje natuur. Ria doet open en daar zit Aad, op de bank.

Zichtbaar een man die gevochten heeft voor zijn gezondheid en dit gevecht aan het verliezen is. Aan de keukentafel 2 prachtige dochters. Verdrietig, beetje onwennig, maar ook met heel veel liefde voor hun pap. 

De koffie wordt gezet en het wensboekje komt op tafel. ‘Deze heb ik meegenomen bij dat ene koffietentje en toen heb ik je gebeld. We hebben hem al grotendeels ingevuld, hoor!’. Ik complimenteer Ria dat ze samen al wat ‘huiswerk’ hebben gedaan. Ik voel dat dit grapje op zijn plaats is in dit gezelschap. Het gesprek verloopt ongedwongen, met alle ruimte voor vragen en een scherpe opmerking van Aad hier en daar. Het is een gesprek met een lach en een traan.

De liefde in dit gezin is voelbaar. Ze vinden het vreselijk dat Aad zo ziek is en ermee wil stoppen, maar ze begrijpen deze keuze volledig en staan hier ook achter. Het is een warm en liefdevol nest, waarin alles bespreekbaar is. 

Ik haal de catalogus met kisten uit mijn tas en deze is zo gekozen door Aad zelf. Prachtig donkergrijs, ‘want dat zal wel heel mooi afsteken bij de witte bloemen’ . Ik merk dat Aad een man is die weet wat hij wil, niet van teveel poespas houdt en enorm muzikaal is. De oudste kleinzoon heeft een mooie tekening gemaakt. Deze moet zeker op de kaart, zonder twijfel! Als alles is doorgesproken merk ik de opluchting bij het hele gezin. 

Ik zal daarna nog 2 keer op bezoek gaan bij Aad en Ria. De eerste keer kom ik eigenlijk alleen maar om nog wat dingen door te nemen en te vragen, maar het wordt een bijzonder bezoek waarbij de levensloop van Aad voorbij komt.

Een eigen bedrijf, zijn gezondheid die hem vaker in de steek heeft gelaten en de verhuizing van de randstad naar dit dorp.

Vanuit mijn ooghoek zie ik een kast vol met lp’s staan. Nieuwsgierig als ik ben (ook vooral naar iemand zijn muzieksmaak), valt me direct een lp op van Pink Floyd.

Blijkbaar delen we de liefde voor deze bijzondere band. Aad blijkt zelf ook behoorlijk muzikaal en vertelt me daar graag meer over.

Samen spelen met zijn docent en met zijn dochter, wat bijzonder! 

De tweede keer kom ik afscheid nemen van Aad. De datum van euthanasie is bekend. De sfeer is anders; kalm en rustig. Ik krijg wederom een heerlijke kop koffie en Ria weet inmiddels hoe ik deze drink. Het voelt bijna alsof we elkaar al jaren kennen.

Aad zegt;’Juul, ik wil iets aan je geven’. Hij pakt een lp van Pink Floyd en schuift deze over de tafel naar mij. ‘Deze wil ik je geven, omdat je zo goed voor ons zorgt en we heel blij zijn met je. Ik wilde je een persoonlijk cadeau geven en geen bloemen, want volgens mij hou je daar niet zo van’.

Ik stamel en grinnik een beetje;’nee, dat klopt. Ik ben heel slecht met bloemen’. Aad en Ria moeten hard lachen.

Ik voel mijn ogen prikken en ik bedank Aad uit de grond van mijn hart voor dit bijzondere en persoonlijke cadeau.

We nemen afscheid en ik wens Aad een goede reis. Zijn hand voelt aangenaam warm.

Toch een gek idee dat dat de volgende keer anders zal zijn, als we elkaar weer zien. 

Een paar dagen later gaat de telefoon. ‘ Het is zover Juul, kom je?’ Ria klinkt rustig en zeg dat ik eraan kom, samen met mijn lieve collega die de verzorging en het vervoer op zich zal nemen.

Ik kom binnen in het kleine huisje. Ria en de meiden zijn rustig, zichtbaar verdrietig, maar ook met een berustende blik.

Alles is goed verlopen en dat biedt heel veel troost. Samen met de schoonzoons leggen we Aad in zijn, zelf uitgekozen, donkergrijze kist.

De paden in en om het huis zijn smal, dus er wordt nog wat gelachen hier en daar om Aad richting de auto te krijgen.

Mijn collega vraagt Ria om de achterklep van de auto te sluiten en we rijden op gepaste snelheid het pad af.

Als ik in de achteruitkijkspiegel kijk, zie ik dat het hele gezin Aad uitzwaait. Een prachtig, maar natuurlijk ook verdrietig beeld.

Ze zullen vanaf nu niet meer compleet zijn. 

De condoleance volgt en bij het uitvaarthuis zijn enorm veel bloemen bezorgd. Allemaal wit met een beetje groen, precies zoals Aad het mooi vindt. Het zijn er zoveel dat we Aad in een prachtige bloemenzee kunnen leggen.

Mooi om te zien dat mensen de moeite hebben genomen om met zorg iets uit te kiezen wat bij Aad past.

De sfeer is ongedwongen, zonder rijtjes. Iedereen kan kiezen om afscheid te nemen van Aad bij de open kist, welke half staat afgeschermd voor de mensen die dit niet willen.

Er worden mooie herinneringen opgehaald en de warmte waarmee de familie wordt omringt  is geweldig om te zien en te voelen. 

De dag erna is het tijd om definitief afscheid te nemen. Ik lees een prachtige brief van Ria voor haar Aad voor en de dochters delen zelf hun eigen woorden aan hun pap.

Natuurlijk vol verdriet, maar met een rechte rug, vertellen ze elk hun eigen verhaal. Wat zijn ze stoer! Ik ben trots op ze en geef ze elk een knipoog als ze klaar zijn.

Als iedereen de aula heeft verlaten, blijft het gezin achter en zakt de kist in de vloer. Een diepe zucht en daarna gelijk overleg;’ Hoe doen we dat met al die bloemen? Die moeten wel mee!’ Ik begin te wennen aan de regelmodus binnen dit gezin.

Het is een mooie, zonnige wandeling naar de koffiekamer en onderweg zien we een eekhoorn in een boom. De kleinkinderen zijn onder de indruk om deze van zo dichtbij te zien en even is het verdriet vergeten.

Na de borrel op Aad zijn leven nemen we afscheid en ik beloof volgende week langs te komen om te horen hoe het gaat.

In de auto terug naar huis gaat Pink Floyd keihard aan en geniet ik van de zon. 



Dank je wel Aad, voor je vertrouwen en het delen van je mooie verhalen.

Ik zal met veel plezier de bijzondere lp met regelmaat draaien en denken aan jou en je prachtige gezin.